مجله بلورشناسی و کانی شناسی ایران

توده گرانیتوئیدی نوغان در شمال غربی شهرستان بویین- میان دشت و در پهنه­ی سنندج- سیرجان قرار گرفته ‌است. بر اساس بررسی‌های صحرایی و سنگ نگاری، این توده یک گرانیت دو میکائی محسوب می‌شود که به­شدت تحت تأثیر دگرشکلی قرار گرفته است. کانی‌های اصلی تشکیل‌دهنده­ی این سنگ­ها شامل کوارتز، فلدسپات‌ قلیایی )میکروکلین و پرتیت(، پلاژیوکلاز، بیوتیت و مسکویت است. همچنین دارای کانی­های فرعی شامل مونازیت، آپاتیت، اپیدوت، زوئزیت، کلینوزوئزیت، آلانیت و کانی‌های کدر است که زمینه­ی سنگ را تشکیل می­دهند. بر اساس بررسی­های صحرایی، سنگ­نگاری و زمین شیمیایی، سنگ­های توده نفوذی پل نوغان در گروه گرانیتوئیدهای پرآلومینیوس MPG و PLGS قرار می‌گیرند. ماهیت ماگما آهکی قلیایی تا آهکی قلیایی پتاسیم بالا با سرشت پرآلومینیوس است. در نمودارهای تغییرات عناصر کمیاب بهنجار شده به کندریت و گوشته­ی اولیه (عنکبوتی)، الگوی عناصر REE شیب منفی داشته، بی­هنجاری مشخص منفی از Eu دارند و در آن­ها غنی‌شدگی از LREE و LILE، تهی‌شدگی از HREE و HFSE و بی­هنجاری منفی عناصر Ti, P, Nb, Sr و بی­هنجاری مثبت Cs, K, Pb نشان می­دهند و از نظر زمین­ساخت جهانی در جایگاه پسا از برخورد (Post-Colg) قرار دارند. زمین‌شیمی عناصر فرعی و کمیاب حاکی از ذوب بخشی متاپلیت­ها در بخش­های بالایی پوسته­ی ضخیم شده است.