پالیگورسکیت از جمله کانی­های رسی فیبری فراوان در خاک­های مناطق خشک و نیمه خشک و رسوب­های ترشیاری به ویژه در منطقه­ی خاورمیانه است. این کار پژوهشی با هدف بررسی حضور کانی پالیگورسکیت در برخی  از رسوب­­های ترشیاری در ایران مرکزی و ایجاد ارتباط بین رسوب­­های حاوی این کانی­ها و زمین­شناسی و جغرافیای دیرین این منطقه انجام شده است. بدین منظور بر پایه­ی مشاهدات صحرایی و آگاهی­های ارائه شده در نقشه­های زمین­شناسی از رسوب­­های وابسته به دوره­های مختلف ترشیاری شامل پالئوسن، ائوسن، الیگوسن، الیگوسن-میوسن، میوسن و پلیوسن در 12 نقطه نمونه­برداری به صورت مرکب انجام شد. نمونه­های گرفته شده پس از آماده­سازی، با دستگاه پراش پرتو ایکس، میکروسکوپ الکترونی عبوری و روبشی بررسی شدند. نتایج حاصل نشان داد که کانی پالیگورسکیت در رسوب­های با سن پالئوسن، ائوسن و الیگوسن مشاهده نمی­شود در حالیکه رسوب­های با سن میوسن و پلیوسن حاوی مقادیر قابل توجهی کانی پالیگورسکیت هستند. اسمکتیت فروانترین کانی همراه با پالیگورسکیت تشخیص داده شد. رسم نمودار پایداری کانی پالیگورسکیت در رسوب­های مورد بررسی نشان داد که در رسوب­های با سنین میوسن و پلیوسن پالیگورسکیت در مقایسه با کانی اسمکتیت پایدارتر بوده و در این رسوب­ها شرایط برای تشکیل کانی پالیگورسکیت از اسمکتیت محتمل به نظر می­رسد. حضور پالیگورسکیت در رسوب­های دوران سوم این مطلب را تائید می­کند که یکی از منابع اصلی حضور پالیگورسکیت در خاک­های ایران مرکزی و با احتمال زیاد نقاط دیگر کشور با شرایط مشابه این است که پالیگورسکیت از مواد مادری به ارث می­رسد. به نظر می­رسد که شرایط ژئوشیمیایی دریای تتیس طی ترشیاری و با حرکت از پالئوسن به پلیوسن به تدریج برای تشکیل کانی پالیگورسکیت در رسوب­های ترشیاری ایران مرکزی فراهم شده و شرایط خشک حاکم بر بخش زیادی از اراضی مرکزی، جنوبی و شرقی کشور باعث پایداری بعدی این کانی­ها در خاک­های تشکیل شده از این رسوب­ها شده است.