بخش ۲ سازند شیشتو به سن کربونیفر پیشین در ناحیهی مورد بررسی از یک توالی به سمت بالا کم عمق شونده تشکیل شده است. بیوکلست پکستون های این رسوبها اغلب دارای خردههای اسکلتی کرینوئید، براکیوپود، بریوزوآ، تریلوبیت، مرجان و مقداری فرامینیفر است. سنگهای کربناتی این سازند تحت تأثیر تاریخچهی دیاژنتیکی پیچیدهای قرار گرفتهاند که مهمترین آنها، فرایند سیلیسی شدن و پیریتی شدن است. پیچیدگی سیلیسی شدن در این سنگهای آهکی بیشتر به خاطر سیلیسی شدن انتخابی جانداران مختلف است. از نظر ریختشناسی، سیلیسی شدن خردههای اسکلتی این ناحیه بیشتر از نوع میکروکوارتز، کلسدونی و مقداری مگاکوارتز است. ارتباط مشاهده شدهی بین انواع خرده اسکلتی و نوع کوارتز جانشینی بیانگر آنست که ریزساخت خرده اسکلتی کنترل کنندهی نوع کوارتز جانشینی است. سیلیسی شدن خردههای اسکلتی این سازند در راستای غشاهای انحلالی نازک رخ داده است که در این حالت خرده کلسیتی انحلال یافته و سیلیس نهشته شده است. خرده های براکیوپود، مرجان و کرینوئید در این رسوبها بیشترین حساسیت برای سیلیسی شدن را داشته اند. وجود ناخالصیهایی مانند منیزیم در ترکیب خردههای اسکلتی مانند براکیوپودها و کرینوئیدها از عوامل کنترل کنندهی حساسیت این اجزا به سیلیسی شدن است. پیریت دیاژنتیکی در این سنگهای آهکی بهصورت بلورهای منفرد شکلدار دیده میشوند. این فرایند بعداز مرگ جاندار در طی دیاژنز تدفینی رخ میدهد. پیریتی شدن به شدت به شرایط احیایی و در دسترس بودن یونهای Fe و S در محیط دیاژنتیکی تدفینی وابسته است.
