مطالعه تغییرات ریخت‌شناسی و کانی­شناسی در مناطق متأثر از تراوش‌‌های طبیعی شور اسیدی، نشان دهنده تغییرات فصلی در کانی­شناسی سطحی است و عملکرد سولفیدی­شدن و فرایندهای هوازدگی اکسایشی سولفیدها را منعکس می­سازد. طی فصل مرطوب، بخش سطحی و نزدیک به سطح مناطق پوشیده از آب، عمدتاً توسط مواد سولفیدی سیاه رنگ (پیریت) و پوسته‌‌های نمکی، و به ­صورت فرعی و مقادیر بسیار کمی توسط اکسیدها و اکسی­هیدروکسیدهای آهن مشخص می‌شود. آهن و گوگرد خارج شده از تراوش‌ها در فرایندهای سولفیدی­شدن مشارکت می‌کنند که در کاهش شرایط احیایی در مناطق پوشیده از آب مؤثر هستند،. در طول فصل خشک، کانی­شناسی سطحی منطقه تراوش طبیعی عمدتاً توسط نمکها (هالیت)، سولفاتها (ژیپس و باریت) و به­ ویژه ته­نشست­های ژله­ای و پوسته‌های اکسی­هیدرواکسیدهای آهن (فری هیدریت، گوتیت و شورتمانیت) مشخص می‌شود. در طول تابستان، خشک­شدن تدریجی مناطقی که قبلاً توسط آب پوشیده شده­اند به هوازدگی اکسایشی سولفیدها کمک می­کند، که همراه با اکسایش سریع ^+۲Fe خارج شده از تراوش‌های جزئی که هنوز باقی مانده­اند، باعث تشکیل اکسی­هیدرواکسیدهای آهن و تولید اسید می­شوند. طیف انعکاسی مرئی ـ مادون قرمز نزدیک (VNIR) از کانی‌های سطحی مناطق تحت تأثیر قرار نگرفته، پوسته شده نمکی و متأثر از تراوش طبیعی اسیدی، به دلیل جذب نوارهای اکسیدی و هیدروکسیدهای آهن، اختلاف طیفی مشخصی را در محدوده VNIR نشان می‌دهد. این اختلاف طیفی می‌تواند از طریق سنجش از دور فوق­طیفی و چندطیفی در تهیه نقشه‌های ناحیه‌ای مناطق متأثر از تراوش‌های طبیعی اسیدی و خاکهای اسید سولفاته مورد استفاده قرار گیرد.