مجموعهی دگرگونی بلندپرچین در شمال غرب شهرستان زنجان قرار دارد و از لحاظ ساختاری در مرز منطقهی ایران مرکزی و سنندج سیرجان واقع شده است. سنگ‌های منطقهی مورد بررسی شامل مجموعهای شیست‌های متنوع، مرمر‌های ناخالص و متاسنداستون است که توده‌های گرانیتی و گرانودیوریتی در بخش مرکزی و شمالی آن تزریق شده است. بخش مرکزی مجموعه بلندپرچین با گسل‌های رورانده با روند شمال غربی–جنوب شرقی بریده شده است. بررسیهای سنگ نگاری و تجزیه‌های شیمیائی از سنگ کل، تجزیه‌های شیمیائی نقطه‌ای و عکس‌های پرتو ایکس از نمونه‌های جمع آوری شده از منطقهی مورد بررسی، نشان می‌دهد در گارنت میکاشیست‌ها، دو گروه گارنت وجود دارد که در شرایط سنی و ترمودینامیکی متفاوت متبلور شده‌اند. هر دو گروه گارنت‌ها دارای ساختار منطقهای متفاوت و یک گروه دارای بافت‌های غیر تعادلی از نوع آتول شکل بوده که تاریخچهی رخداد‌های دگرگونی منطقه را در خود ذخیره کرده‌اند. به نظر می‌رسد در آخرین فاز دگرگونی, مجموعهی ماه نشان به دمای ۴۸۶ تا ۵۲۱ درجهی سانتی گراد و فشار ۲/۳ تا ۸/۳ کیلوبار رسیده است. شواهد موجود نشان می‌دهد فاز دگرگونی قبلی در فشار و دمای بالاتری رخ داده و سپس طی یک مرحله سرد شدگی سریع مجموعه دگرگونی به اعماق کمتر پوسته صعود کرده است.
