گرانیتوئیدهای منطقه­ی ده نو، واقع در حدود ۲۰ کیلومتری شمال شرقی الیگودرز یکی از چهار توده­ی مجزای پلوتونیک­های الیگودرز است که در پهنه­ی سنندج - سیرجان رخنمون دارد. این سنگ­ها که شامل گرانودیوریت و تونالیت است با آرن­های گرانیتی پوشیده شده­اند. بیشتر کانی­های این سنگ­ها را پلاژیوکلاز، کوارتز، بیوتیت و مسکویت همراه با کانی­های فرعی اسفن، آپاتیت، اپیدوت، زیرکن، روتیل و کانی­های تیره تشکیل می­دهند. با استفاده از معادله­ی%change = [(R_W –R_P)/R_P]۱۰۰، درصد تغییرات عناصر در نمونه­های تازه و هوازده تعیین و سپس با یکدیگر مقایسه شدند. بر اساس این معادله در سنگ هوازده عناصری همچون Si, Al, Na, K, P, Ba, Rb, Zr, Ta, Fe^۳+, Nb, Y, U در مقایسه با سنگ مادر کاهش یافته است ولی میزان Mg افزایش یافته و عناصر Sr, Fe^۲+, Ca روند متغیری را نشان می­دهند. عناصری همچون Hf و سپس Yو  Taدر عمق نوسان چندانی از خود نشان نمی­دهند. در الگوی بهنجار شده عناصر نادر به کندریت شیبی نزولی وجود دارد و مقادیر LREE's نسبت به HREE's غنی شدگی نشان می­دهد. غلظت کل این عناصر در فراورده­های هوازده بیشتر از سنگ بستر است که دلیل آن را می­توان به فرایند جذب سطحی با کانی­های رسی نسبت داد. در نمونه­های منطقه­ی مورد بررسی Eu تهی­شدگی و Ce آنومالی مثبت اندکی نشان می­دهد. تهی­شدگی در Eu می­تواند در نتیجه­ی دگرسانی فلدسپات­ها ایجاد شود.

گرانیتوئیدهای روستای ملاطالب به سن ژوراسیک میانی در پهنه­ی سنندج-سیرجان رخنمون دارد. این توده که در شمال غرب اصفهان واقع شده است بیشتر از دیوریت­ها، تونالیت­ها و گرانودیوریت­های پرآلومینه دو میکایی تشکیل شده و ش‍‍‍‍‍یل­ها و اسل‍‍‍‍‍یت­های ژوراسیک (لیاس-دوگر) را قطع کرده است. تورمالین وگارنت در شمار کانی­های فرعی آشکار گرانودیوریت­های این منطقه است . تورمالین ها نیمه شکل دار تا بدون شکل با چند رنگی قهوه­ای تا سبز و گاهی آبی در بین دیگر کانی­های این سنگ­ها به مقدار نادر پراکنده­اند. بر پایه­ی داده­ها و نمودارهای ژئوشیمیایی، تورمالین های مورد سخن دارای منطقه­بندی ضعیف شیمیایی و طبیعت دراویت هستند که میزان Mg آن­ها تا اندازه­ای افزون بر محتوای Fe است. مقادیر سایر اعضای انتهایی تورمالین­ها (شورلیت، اوویت، فوئیت) ناچیز است. تورمالینهای Mg دار معمولاً درارتباط با مجموعه­های دگرگونی یا دگرنهاد است. خاستگاه نخستین این گونه تورمالین­ها را می توان به سنگ­های متا-رسوبی از قبیل متا-پلیت­ها و متا-پسامیت­های همزیست با یک فاز اشباع از Al نسبت داد. گارنت­ها بی شکل و با رگچه­هایی از بلورهای کوچک بیوتیت و یا مسکویت قطع و یا احاطه شده­اند که در مواردی ادخال­های بسیار کوچک این دو کانی را تشکیل می­دهند. همچنین، به طور جزئی بلورهایی از کلریت در حواشی گارنت­ها مشاهده می­شود. ترکیب شیمیایی این کانی­ها بیشتر از آلماندین است که در حاشیه از اسپسارتین نسبتاً غنی و از پیروپ تا حدودی تهی است. این منطقه بندی معکوس، ویژگی چشمگیر گارنت های دگرگونی با درجه­ی بالاست و به تبلور این کانی در یک رژیم فشار با پایین اشاره دارد که غلظت بالای Mn در مایعات پسمانده از ماگمای در حال تبلور موجب پایداری آن شده است. بر پایه­ی داده­های فوق، نهشته­های پلیتی وابسته به ژوراسیک زیرین در اعماق نسبتاً کم تحت تأثیر دگرگونی ناحیه­ای پیشرونده (رخساره آمفیبولیت بالایی- گرانولیت زیرین) قرار گرفته که ذوب بخشی گسترده ی متاپلیت­ها را به همراه داشته است. گارنت­های مورد بررسی از جمله فازهای فرومنیزین دار است که در و یا نزدیک به اوج دگرگونی تشکیل شده است.