در رودنژیت­های افیولیت شمال نائین، دو نوع رودنژیتی شدن استاتیک و دینامیک مشاهده می­شود. هم چنین در رودنژیت­های استاتیک این منطقه، دو مرحله ابتدائی و پیشرفته قابل مشاهده است. در مرحله ابتدائی، به ترتیب کانی­های اپیدوت، پرهنیت و هیدروگراسولار به خرج پلاژیوکلاز همزمان با افزایش میزان کلسیم در شاره رودنژیت ساز تبلور یافته و در مرحله پیشرفته، کانی زنوتلیت به خرج پلاژیوکلاز و کلریت منیزیم­دار، ترمولیت، دیوپسید ثانویه به خرج پیروکسن هم زمان با افزایش میزان سیلیسیم شاره رودنژیت ساز تبلور یافته­اند. در رودنژیت­های دینامیکی نیز حضور فراوان زنوتلیت رگه­ای نشان می­دهد که شاره نخست نسبت
۱ ~CaO/SiO_۲ داشته است و با گذشت زمان این نسبت کاهش یافته و کانی­های پرهنیت و پکتولیت شکل گرفته­اند. عدم تنوع کانی­شناسی در رودنژیتهای دینامیکی، نشان از تغییرات پائین شاره­های سازنده این سنگ­ها دارد. در حالی که تنوع فراوان کانی­شناسی در رودنژیت­های استاتیکی، نشان از تغییرات گسترده ترکیب شاره­های سازنده این سنگ­ها دارد.

پریدوتیت­های سرپانتینی شده دنباله گوشته­ای افیولیت شمال نایین (باختر ایران مرکزی) تحت تاثیر آبگون­های حاوی CO_۲ و SiO_۲ در شرایط دما و pH متفاوت به مجموعه کربناتی – سیلیسی تحت عنوان لیستونیت تبدیل شده­اند. بر اساس فراوانی کانی­های کربناتی (دولومیت, منیزیت, آنکریت, کلسیت) و سیلیس سه نوع لیستونیت کربناتی, کربناتی _ سیلیسی و سیلیسی حاصل شده­اند. به طور کلی کانی کربناتی غالب در لیستونیت­ها، منیزیت, دولومیت, دولومیت آهن­دار و آنکریت بوده و کلسیت و کربنات­های دیگر در مقادیر کم­تر حضور دارند. فازهای سیلیس (شامل کوارتز, کلسدونی و چرت) همراه با مقادیر نادر کروم اسپینل, کلریت, هماتیت, گوتیت, اکتینولیت و پیریت نیز در لیستونیت­ها حضور دارند. زمینه سیلیسی در لیستونیت سیلیسی حاوی مقادیر بالایی جیوه, نقره و آرسنیک است که نشان می­دهد که این عناصر به صورت مجموعه­های آرسنیدی در گرمابی­های حاوی SiO_۲ حمل شده­اند.

سنگ مادر دایک­های رودنژیتی شده در منطقه­ی نائین، به­صورت آذرین (گابروهای پگماتوئیدی، میکروگابروها، دلریت­ها) و به میزان بسیار کمتر، دگرگون (آمفیبولیت) شکل گرفته­اند. بافت و ضخامت از پارامترهای تأثیر گذار بر رودنژیتی شدن این دایک­ها به شمار می­آیند. به­طوری که دایک­های گابروئی پگماتیتوئیدی و میکرو گابروهای کم ضخامت بیشر تحت تأثیر رودنژیتی شدن قرار گرفته­اند و مراحل ابتدائی تا پیشرفته رودنژیتی شدن ایستا (به­علت حضور کانی­های جانشینی اپیدوت، پرهنیت، هیدروگراسولار، زنوتلیت، کلریت منیزیوم­دار، ترمولیت و دیوپسید ثانویه) و نیز رودنژیتی شدن دینامیکی (به­علت حضور کانی­های رگه­ای زنوتلیت، پرهنیت و پکتولیت) را طی کرده­اند. در صورتی که دایک­های دلریتی و آمفیبولیتی شده به­دلیل دارا بودن بافت متراکم، تنها مراحل ابتدائی رودنژیتی شدن استایی (به­دلیل وجود کانی­های جانشینی اپیدوت، پرهنیت و هیدروگراسولار) را تحمل کرده­اند.