اکلوژیت­های شاندرمن در غرب شهرستان شاندرمن، کوه­های تالش، برونزد دارند. سنگ مادر این اکلوژیت­ها،
ترکیب­ بازالتی داشته است. بررسی­های ژئوشیمیایی نشان می­دهد که بیشتر آن­ها ماهیت تولئیتی دارند. عدد منیزیم (^#Mg) نسبت به Cr و Ni نمونه­ها نشان می­د­هد که آن سنگ­ها جدایش الیوین و پیروکسن را تجربه کرده­اند. نمودار عنکبوتی اکلوژیت­ها جدایش بیشتر الیوین در مقایسه با پیروکسن را نشان می­دهد. بررسی عناصر کمیاب همراه با اکسیدهای اصلی نشان می­دهد که این نمونه­ها تغییرات مهمی در مقدار اکسیدهای اصلی، طی دگرسانی کف اقیانوس و فرورانش (بجز سدیم و آهن) را تجربه نکرده­اند. بر اساس مجموع عناصر نادر خاکی (REE∑)، این نمونه­ها به دو دسته کلی قابل تقسیم­اند. گروه اول دارای مجموع REE (میانگین حدود، ppm ۱_/۳۱) و مقدار (La/Lu)_N میانگین ۶_/۰ است. گروه دوم دارای مجموع REE (میانگین، ppm ۲_/۱۳۹) و نسبت (La/Lu)_N آن میانگین (ppm) ۳_/۲ است. الگوی REE بهنجار شده به کندریت این نمونه­ها قابل مقایسه با N-MORB و E-MORB است. پیدایش هر دو نوع مورب­ تهی و غنی شده نشان می­دهد که همه گوشته ی تولید کننده­ی سنگ مادر اکلوژیت­های شاندرمن همگن نبوده یا نرخ ذوب­های مختلفی را تجربه کرده­اند که همراه با تغییر رژیم از سرعت گسترش پایین (SSR) به بالا (FSR) بوده است.

اغلب نمونه­­های اکلوژیتی شاندرمن از آمفیبول، کانی­های اپیدوت و کلریت به عنوان فازهای مرحله­ی دگرگونی پسرونده تشکیل شده­اند. در برخی از آن­ها، آمفیبول دارای منطقه­بندی است که در حاشیه خود دارای Fe و Al بالا و در مرکز دارای Mg بالا هستند. ترکیب آمفیبول­ها از مرکز به حاشیه از هورنبلند ترمولیتی به هورنبلند چرماکیتی و ادنیتی تغییر می­کند. بخش مرکزی میانبارهای آمفیبول در اپیدوت­ها ترکیب مشابه با مرکز آمفیبول­های زمینه دارد و ترکیب کانی در حاشیه­ نیز مگنزیوـ هورنبلند است. اپیدوت­ها شامل زوئیزیت و کلینوزوئیزیت بوده و در اغلب نمونه­ها هر دوی آن­ها وجود دارند. این کانی­ها نیز منطقه­ای است و در مرکز از Al و در حاشیه از Fe غنی هستند. مقدار   اپیدوت­ها در بخش مرکزی ۰۹_/۰ و در حاشیه­ی آن ۱۷_/۰، و پلاژیوکلاز از نوع آلبیت است. کلریت­ها دارای Mg بالا و از نوع رپیدولیت و برونزویژیت هستند، و در این کانی­ها جانشینی چرماکیت و FeMg_-۱ رخ داده است. ضریب توزیع Fe^t/Mg بین آمفیبول و کلریت در بخش مرکزی آن­ها در حدود ۵_/۰ و در حاشیه در حدود ۱ است. دما و فشارسنجی آمفیبول منطقه­ای نشان می­دهد که درجه­ی دگرگونی (دما و فشار) از مرکز به حاشیه آن افزایش یافته است.