مجموعه­ی نفوذی لخشک متشکل از توده گرانودیوریتی و دایک­های مونزودیوریتی- داسیتی، بخشی از نوار گرانیتوئیدی  جنوب غربی زاهدان- سراوان است که مساحتی حدود Km^۲۹۰ را دربر گرفته است. این دایک­ها به صورت دسته­ی دایک موازی و با روند غالب شمال شرقی - جنوب غربی حدود ۲۰ الی ۳۰ درصد حجم توده را به خود اختصاص داده اند. توده گرانودیوریتی دارای بافت دانه­ای است و از پلاژیوکلاز، پتاسیم­فلدسپار، کوارتز، هورنبلند سبز و بیوتیت. کانی­های فرعی موجود در آن عبارتند از زیرکن، تیتانیت، آپاتیت، آلانیت و اکسیدهای آهن. دایک های مونزودیوریتی دارای بافت بلوری ریزدانه بوده و بیشتر از کانی های پلاژیوکلاز و هورنبلند قهوه ای تشکیل شده اند،‌ درحالی که دایک های داسیتی دارای پلاژیوکلاز، سانیدین، کوارتز، بیوتیت و مقدار کمی هورنبلند هستند و بافت پورفیری دارند. برای تعیین سن به روش اورانیوم-سرب، بهترین زیرکن­ها و تیتانیت­ها از سنگ­های مورد نظر جدا شدند. نتایج تعیین نسبت­های اورانیوم و سرب به­وسیله­ی طیف­سنج جرمی نشان داد که سنگ­های توده گرانودیوریتی لخشک در ۱_/۰ ± ۹_/۲۹ میلیون سال پیش تشکیل شده­اند و سپس دایک­های مونزودیوریتی در ۱۱_/۰ ± ۹۵_/۲۸ میلیون سال و دایک­های داسیتی در ۶۹_/۰ ± ۱۱_/۲۸ میلیون سال پیش در آن تزریق شده­اند.