توده گرانودیوریتی آستانه واقع در جنوب غرب اراک حاوی برونبوم­های ریزدانه کروی و به ندرت بیضوی با ترکیب گابرو، دیوریت و دیوریت کوارتزدار است. قطر این برونبوم­ها ازحدود چند میلی­متر تا 40 سانتی‌متر در تغییر است. اندازه کانی‌های تشکیل دهنده برونبوم­ها در بخش خارجی، ریزتر از مرکز آن­هاست. ریز دانه بودن برونبوم­ها حاکی از سرد شدن سریع آبگون سازنده آن هنگام ورود به درون ماگمای گرانیتوئیدی میزبان است. حضور برونبوم­های ریز دانه مافیک همراه با شواهدی از وجود بافت‌های ناتعادلی مانند فلدسپار با بافت‌های پوئی‌کیلیتیک، کوارتزهای مدور و چشمی شکل که با کانی‌های کوچک با دمای بالاتر مانند پلاژیوکلاز، بیوتیت و آمفیبول به صورت منطقه­ای در بر گرفته شده‌اند، حضور انبوهه­های مافیک، آپاتیت‌های سوزنی، تیغه‌های پلاژیوکلاز کوچک درون پلاژیوکلازهای بزرگتر، همگی آمیختگی ماگمایی را تأیید می‌کنند. بر اساس نتایج آنالیز ریزپردازشی، ترکیب پلاژیوکلاز در گرانودیوریت‌ها از الیگوکلاز تا آندزین و در برونبوم­ها از آندزین تا لابرادوریت متغیر است و غالباً منطقه­بندی عادی نشان می‌دهند که حاکی از آمیختگی ماگمایی است. برونبوم­ها و سنگ‌های میزبانشان از نظر ژئوشیمیایی با یکدیگر تفاوت‌های قابل توجهی نشان نمی‌دهند فقط این که برونبوم­ها نسبت به گرانودیوریت‌ها از Cr, Ni, Co و به میزان کمتر از‌ عناصر HREE غنی شده‌اند. با توجه به الگوی مسطح HREE در برونبوم و سنگ میزبان به نظر می­رسد که هر دو از پوسته زیرین ریشه می­گیرند ولی غنی شدگی بیشتر برونبوم­ها از HREE عمق بیشتری را برای برونبوم­ها تداعی می­کند. برونبوم­ها گلبول­هایی [گویچه­هایی] از ماگمای مافیک هستند که با ماگمای فلسیک آمیختگی جزئی داشته­اند.