مجله بلورشناسی و کانی شناسی ایران

توده­ی گرانیتی میشو در جنوب­غرب مرند، شمال­غرب ایران (استان آذربایجان شرقی) و دامنه­ی شمال غربی کوه­های میشو رخنمون داشته و در سنگ­های سازند کهر تزریق شده­است. این توده از لحاظ سنگ شناسی در برگیرنده­ی طیفی از سنگ­های نفوذی حدواسط شامل گرانودیوریت، کوارتزمونزودیوریت و دیوریت است. کانی­های اصلی تشکیل­دهنده­ی سنگ­های منطقه شامل کوارتز، ارتوکلاز، پلاژیوکلاز، بیوتیت، آمفیبول و پیروکسن هستند. آمفیبول یکی از کانی­های مهم این سنگ­هاست. بر پایه­ی نتایج حاصل از ریزپردازنده­ی الکترونی آمفیبول­های موجود در سنگ­های این توده در گروه کلسیک قرار گرفته و از نوع مگنزیوهورنبلند، آکتینولیت هورنبلند و آکتینولیت هستند. از طرف دیگر این آمفیبول­ها یک منطقه بندی شیمیایی از مگنزیوهورنبلند، آکتینولیت هورنبلند یا آکتینولیت با هسته­هایی از آکتینولیت هورنبلند یا مگنزیوهورنبلند نشان می­دهند. پیرامون آکتینولیتی و آکتینولیت هورنبلندی به صورت انبوهه­های بلوری پیرامون مرکز شکل­دار تا نیمه­شکل­دار آکتینولیت هورنبلند و مگنزیوهورنبلند دیده می شوند. بر پایه ی بررسی­های کانی شناسی، هسته­های بلوری در شرایط پایین گریزندگی اکسیژن تبلور یافته­اند که با مقادیر پایین #Mg در آنها تائید می­شود، در­حالیکه مقادیر بالای #Mg در بخش­های حاشیه­ای بیانگر گریزندگی بالای اکسیژن حین تبلور آنهاست. از طرف دیگر هیچ شاهدی مبنی بر این که آکتینولیت یا آکتینولیت هورنبلند نتیجه­ای از یک رویداد گرمابی نهایی باشد وجود ندارد، با این وجود می­توان آن را نتیجه­ای از واکنش­های نیمه جامد کلینوپیروکسن در نظر گرفت.