مجموعهی نفوذی لخشک متشکل از توده گرانودیوریتی و دایکهای مونزودیوریتی- داسیتی، بخشی از نوار گرانیتوئیدی جنوب غربی زاهدان- سراوان است که مساحتی حدود Km۲۹۰ را دربر گرفته است. این دایکها به صورت دستهی دایک موازی و با روند غالب شمال شرقی - جنوب غربی حدود ۲۰ الی ۳۰ درصد حجم توده را به خود اختصاص داده اند. توده گرانودیوریتی دارای بافت دانهای است و از پلاژیوکلاز، پتاسیمفلدسپار، کوارتز، هورنبلند سبز و بیوتیت. کانیهای فرعی موجود در آن عبارتند از زیرکن، تیتانیت، آپاتیت، آلانیت و اکسیدهای آهن. دایک های مونزودیوریتی دارای بافت بلوری ریزدانه بوده و بیشتر از کانی های پلاژیوکلاز و هورنبلند قهوه ای تشکیل شده اند، درحالی که دایک های داسیتی دارای پلاژیوکلاز، سانیدین، کوارتز، بیوتیت و مقدار کمی هورنبلند هستند و بافت پورفیری دارند. برای تعیین سن به روش اورانیوم-سرب، بهترین زیرکنها و تیتانیتها از سنگهای مورد نظر جدا شدند. نتایج تعیین نسبتهای اورانیوم و سرب بهوسیلهی طیفسنج جرمی نشان داد که سنگهای توده گرانودیوریتی لخشک در ۱/۰ ± ۹/۲۹ میلیون سال پیش تشکیل شدهاند و سپس دایکهای مونزودیوریتی در ۱۱/۰ ± ۹۵/۲۸ میلیون سال و دایکهای داسیتی در ۶۹/۰ ± ۱۱/۲۸ میلیون سال پیش در آن تزریق شدهاند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |