مجله بلورشناسی و کانی شناسی ایران

منطقه­ی پیرکوه بخشی از البرز غربی است و رخنمون­های این منطقه غالباً دنباله­های آتشفشانی- رسوبی پالئوژن است که با نفوذی­های متعددی قطع شده­اند. بعضی از این نفوذی­ها ترکیب مونزوگابروئی، مونزونیتی و گرانیتی با بافت­های معمول دانه­ای یا پورفیری دارند. هماهنگی چشمگیر میان الگوهای REE به دست آمده از این سنگ‌ها نظیر غنی‌شدگی بیشتر LREE نسبت به HREE ، الگوی تخت HREE، بیهنجاری منفی Eu ، شیب تند LREE و کند MREE گواه بر این است که خاستگاه آن‌ها یکی است. خصلت متاآلومین، وجود دیوپسید نورماتیو، حضور کلینوپیروکسن به عنوان کانی مافیک اصلی در همه­ی گروه‌ها (حتی سنگ‌های گرانیتی) و همراه با بیوتیت، نبودن برونبوم­های دگرگون و سرشار از میکا، مقادیر نسبی بالای Na₂O ، رفتار Al،  Gaو Y و نسبت وزنی K₂O/MgO ، دامنه­ی تغییرات درصد وزنی SiO₂ ، نسبت K₂O/Na₂O پائین، غنی شدگی LREEنسبت به HREE همگی مبین ماهیتI برای این نفوذی­ها و رفتار عنصر Zrنسبت به SiO₂ (افزایش در ترم‌های حدواسط و کاهش در ترم‌های فلسیک­تر) بیانگر غیراشباع بودن ماگمای اولیه از لحاظ Zr به دلیل دمای بالاست. بنابراین نفوذی‌های منطقه­­ی­ پیرکوه در­ زمره­ی گرانیت­های نوع I با دمای بالا قرار دارند (رفتار مشابه عناصر Ba، Ce و  Yنیز تائید کننده­ی این مدعاست). در عین حال الگوی REE  و موقعیت داده­های مربوط به سنگ‌های نفوذی منطقه­ی پیرکوه در نمودارهای جدا کننده، نشان می­دهند که آن عوامل به موقعیت قوس (VAG) قاره­ای وابسته­اند.