%0 Journal Article %T Study of the source and geothermobarometry of Shah Jahan granodiorite and granite plutons: by using unstable isotope data, dating and geochemistry %J Iranian Journal of Crystallography and Mineralogy %V 23 %N 3 %U http://ijcm.ir/article-1-165-fa.html %R %D 2015 %K Granodiorite and granite, unstable isotope, dating, mineral chemistry, Shah Jahan, %X توده­های گرانودیوریتی و گرانیتی شاه­جهان بخشی از توده­ی گرانیتوئیدی اردوباد است که در شمال غرب ایران و در 10 کیلومتری جنوب رودخانه مرزی ارس و در منطقه­ ساختاری البرز-آذربایجان قرار گرفته است. توده­ی گرانودیوریتی دارای بافت ریز دانه ای با کانی­های پلاژیوکلاز با ترکیب آندزین، فلدسپار پتاسیم با ترکیب ارتوز، آمفیبول با ترکیب مگنزوهورنبلند، بیوتیت، اسفن و مگنتیت است و فراوانی کانی­های فلدسپار پتاسیم در توده­ی گرانودیوریتی نسبت به توده­ی گرانیتی کمتر است. نسبت 87Sr/86Sr اولیه در توده­ی گرانودیوریتی 704486/0 و در توده­ی گرانیتی 704432/0 و مقدار εNd در این توده­ها مثبت است که گویای خاستگاه گوشته­ای و محیط­های فرورانشی است. سن جایگیری توده­ی گرانودیوریتی و گرانیتی بر مبنای نتایج سن­سنجی به­روش Ar-Ar بر روی کانی بیوتیت، به زمان ائوسن وابسته است. بر مبنای شیمی کانی­های بیوتیت، آمفیبول و ژئوشیمی سنگ کل، شبه رخشان و جزء گرانیت­های نوع I و از نظر سری ماگمایی جزء سری آهکی- قلیایی هستند. بی­هنجاری­های منفی Nb و Tiدر نمودارهای بهنجار شده، گویای شکل­گیری این توده­ها در مناطق فرورانشی است. جای­گیری توده­ی گرانودیوریتی بر مبنای زمین دما- شیمی در دمای بین 753 تا 777 درجه­ی سانتی­گراد و در فشار بین 08/1 تا 91/1 کیلوبار است. %> http://ijcm.ir/article-1-165-fa.pdf %P 609-622 %& 609 %! %9 Research %L A-10-2-102 %+ %G eng %@ 1726-3689 %[ 2015