کانسار بوکسیت– لاتریت حیدرآباد در فاصله­ی ۶۳ کیلومتری جنوب خاوری شهرستان ارومیه واقع شده است. این نهشته­ی معدنی به شکل لایه­ای هم شیب در میان واحدهای کربناتی (آهکی- دولومیتی) پرمین بالایی و تریاس زیرین جای گرفته است، اگرچه در امتداد خود دارای جابه­جایی زمین­ساختی است. ضخامت افق مورد بررسی ۱۵ تا ۲۰ متر و در راستای خاوری- باختری در حدود ۵_/۳ کیلومتر گسترش دارد. کانسار از دو بخش تیره رنگ غنی از هماتیت و کرندوم (افق بالایی) و روشن غنی از آلومینوسیلیکات­های ورقه­ای (افق پائینی) با گذر تدریجی تشکیل یافته و بافت­های پیزولیتی، گرهکی، اووئیدی و توده­ای در آن شایع است. بر اساس بررسی میکروسکوپی و آنالیزXRD، هماتیت، دیاسپور، کلریتوئید و کرندوم کانی­های اصلی تشکیل­دهنده هستند. کلریت، روتیل، مگنتیت و پیریت در مقادیر کم یافت می­شوند. نبود بوهمیت، کائولینیت و سایر کانی­های دیگر رسی و نیز فراوانی کرندوم، کلریتوئید، کلریت و روتیل افق بوکسیت- لاتریت حیدرآباد را از کانسارهای بوکسیتی دیگر واقع در کمربند Irano-Himalayan در شمال باختری ایران متمایز می­کند. شواهد زمین­شناسی و کانی­شناسی حاکی از این است که تاثیر یک رخداد دگرگونی گرمایی پس از فرآیند بوکسیتی شدن مسئول پیدایش این مجموعه کانی­های شاخص بوده است. بر پایه­ی شواهد زمین­شناسی، ویژگی­های کانی­شناسی و شیمیایی، سنگ خاستگاه (مادر) احتمالی برای کانسار حیدرآباد، دایک- سیل­های مافیک (دیابازی) پیشنهاد می­شود. به­دلیل انباشت قابل توجه کانی­های با سختی بالاتر از ۶ (در گستره­ی ۹۲-۵۶ درصد)، این نهشته معدنی را می­توان به­عنوان پتانسیلی در کاربردهای ساینده معرفی کرد.

کانسار مس پورفیری کهنگ در استان اصفهان و در بخش میانی کمربند ماگمایی ارومیه – دختر واقع شده است. بنا بر بررسی صحرایی و سنگ­نگاری مقاطع نازک و مغزه­ها، سنگ­های آذرین بخش شرقی، این کانسار از نظر ارتباط با کانی­سازی به سه دسته درونگیر، کنترل­کننده کانی­سازی و دایک­های عقیم پس از کانی­سازی تقسیم می­شوند. کوارتزدیوریت­ها بیش از ۷۰ درصد از بدنه اصلی توده آذرین کنترل­کننده کانی­سازی را تشکیل داده­­اند. زمین­شیمی سنگ­های خروجی و نفوذی نشان می­دهد که این سنگ­ها از یک ماگمای آهکی- قلیایی واحد تشکیل شده­اند که در نتیجه تبلور جدایشی، تنوع سنگی مشاهده شده در سنگ­های آذرین را به وجود آورده­اند. میزان SiO_۲ در سنگ­های مورد بررسی بین ۴۹ تا ۶۷ درصد تغییر می­کند و با افزایش آن در سنگ­ها مقدار Na_۲O و K_۲O به طور خطی افزایش و میزان Fe_۲O_۳، MgO، CaO، Al_۲O_۳ و TiO_۲ به طور خطی کاهش می­یابند. عناصر Rb، Th، Ba و La نیز با افزایش SiO_۲ به­صورت خطی افزایش وSc، Yb، Ni و Y کاهش می­یابند. دگرسانی­های مشاهده شده به بیشتر پتاسیک، فیلیک، کوارتز – سریسیت، پروپیلیتیک و آرژیلیک هستند. دگرسانی پتاسی مشاهده شده در اعماق کمتر از ۷۳۰ متر به­صورت بیوتیتی بوده و فاقد فلدسپار قلیایی است؛ در حالی که، دگرسانی پتاسی نوعی برای اولین بار در عمق ۷۳۰ متری در گمانه­ی­ ۶۶ مشاهده شد و حاوی کوارتز، فلدسپار قلیایی و بیوتیت ثانویه است. بررسی میانبارهای شاری بر روی رگه­های کوارتزی کانه­دار در زون پتاسی ثابت می­کند که شاره­های شور حاوی همبافت­های کلریدی، عامل حمل فلز مس و کانی­سازی پورفیری در حداقل دمای ۴۱۵ درجه­ی سانتیگراد، فشار ۳۴۰ بار و عمق ۳_/۱ کیلومتر است. سرد شدن شاره­ها علاوه بر فرایند جوشش که در رگه­های A۲ و B مشاهده می­شود، عوامل اصلی کننده کنترل ته­نشست کالکوپیریت در کانسار مس پورفیری کهنگ هستند.

گنبد نیمه ژرف کیامکی در فاصله­ی ۲۵ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان جلفا (استان آذربایجان شرقی) واقع شده است. سنگ‌های این گنبد ترکیب چیره داسیتی داشته ولی با فاصله از کیامکی، در کمان معروف به قلنج بافت و ترکیب گرانودیوریتی نشان می دهند. مقادیر SiO_۲ آن­ها برابر  ۷۳-۶۴ درصد وزنی و عدد منیزیم آن­ها در بازه­ی ۵۷-۲۷ تغییر می‌کند. بر پایه­ی ویژگی­های ژئوشیمیایی، این سنگ‌ها از نوع آداکیت‌های پرسیلیس رده بندی می شوند. در نمودارهای هارکر روندهای جدایشی عناصر مختلف نسبت به SiO_۲ نمود داشته و در عین حال روند عمومی خطی سنگ­های مورد بررسی می­تواند نشانگر خاستگاه یکسان آن­ها باشد. در نمودارهای عنکبوتی چند عنصری، سنگ­های منطقه به مانند سنگ­های وابسته­به فرورانش حاشیه فعال قاره ای، به صورت مشخص از عناصر لیتوفیل با شعاع یونی بزرگ (LILE) غنی شدگی و از Nb و HFSE تهی شدگی نشان می دهند. بر اساس سرشتی­های ژئوشیمیایی؛ مثل مقادیر Th و نسبت­های Th/Sm، Th/Ce، Th/Yb و ایزوتوپی Sr و Nd، محیط تشکیل این گنبد پسا برخورد بوده و با مدل زایشی ناشی از ذوب بخشی سنگ‌های مافیک پوسته­ی قاره‌ای ضخیم شده، سازگارتر است. با توجه به مدل زایشی و محیط تشکیل این سنگ‌ها، سن میوسن پایانی گنبد مورد بررسی و سن بسته‌شدن میوسن تحتانی و قبل از آن برای نئوتیتس، نمی‌توان پیدایش این سنگ‌ها را به طور مستقیم در ارتباط با فرایندهای ژئودینامیکی نئوتتیس در ارتباط دانست.