کانسار اسکارن خوت واقع در ۵۰ کیلومتری شمال غرب شهرتفت در نتیجه نفوذ توده گرانودیوریتی خوت به درون سنگ­های کربناتی ناخالص تریاس بالایی تشکیل شده است. مشاهدات صحرایی و بررسی­های کانی­شناسی نشان می­دهد که اسکارن خوت از نوع کلسیمی بوده و برون اسکارن مهم­ترین افق اسکارنی در منطقه بوده که همراه با کانه­زایی است. آنالیز ریزپردازشی نشان داد که دو نوع گارنت در زون گارنت- پیروکسن اسکارن وجود دارد: (۱) گارنت­های ناهمسانگرد شامل۱۷_/۶۳-۷۶_/۵۱ درصد مولی گروسولار و (۲) گارنت­های همسانگرد دارای۱۰_/ ۲۸-۷۷_/۱۷ درصد مولی گروسولارند. مشاهدات سنگ­نگاری نشان می­دهد که گارنت­های ناهمسانگرد منطقه بندی و ماکل قطاعی آشکاری را نشان می­دهند. بررسی منطقه بندی گارنت در اسکارن خوت با ریزپردازش الکترونی نشان می­دهد که از مرکز به حاشیه تغییرات اساسی در مقادیر عناصر تیتانیم، آلومینیم، آهن، منگنز و منیزیم دیده می­شود. در زون­های مختلف، تغییرات عناصر آلومینیم، تیتانیم و آهن به طور متناوب تکرار شده است. بنابراین، عامل اصلی بوجود آورندۀ منطقه­بندی در گارنت، تغییرات تناوبی آهن، آلومینیم و تیتانیم در فاز شاری بوده است که نشان دهنده­ی پالس­های
پی­درپی شارش گرمابیهاست.

اسکارن پناهکوه در ۵۰ کیلومتری شمال غرب شهر تفت در استان یزد واقع شده است. نفوذ استوک پناهکوه با ترکیب گرانودیوریت- کوارتز دیوریت در سازند آهکی جمال، منجر به رخداد اسکارن­زایی در منطقه شده است. مشاهدات صحرایی و کانی­شناسی نشان می­دهد که اسکارن پناهکوه شامل دو زون درون اسکارن و برون اسکارن است. برون اسکارن از نوع اسکارن کلسیمی و منیزیمی بوده که در همبری با مرمرها تشکیل شده است، در حالی که درون اسکارن با گسترش محدودی در توده­ی نفوذی تشکیل شده است. کانی­های غالب در اسکارن کلسیمی شامل گارنت (آندرادیت) و پیروکسن (دیوپسید- هدنبرژیت) و در اسکارن منیزیمی شامل فورستریت، دیوپسید، سرپانتین و تالک است. حداقل دو مرحله­ی پاراژنتیکی در شکل­گیری اسکارن پناهکوه تشخیص داده شده است: در تشکیل اسکارن اولیه (مرحله­ی اول) کانی­هایی بی­آب نظیر پیروکسن و گارنت در اسکارن کلسیمی و فورستریت و دیوپسید در اسکارن منیزیمی غالب است. با توجه به مجموعه کانیایی تشکیل شده در این مرحله می­توان دمایی کمتر از ۵۰۰ درجه سانتی­گراد را برای رخداد اسکارنی شدن بیان کرد. در مرحله­ی دوم مجموعه اسکارنی اولیه تشکیل شده به­وسیله­ی مجموعه اسکارنی آبدار نظیر سرپانتین و تالک، جایگزین شده است. کانی­شناسی و ویژگی­های زمین­شیمیایی اسکارن پناهکوه نشان­دهنده­ی شکل­گیری آن در شرایط اکسایشی، سطوح پوسته­ای کم عمق و مشابه شرایط تشکیل سیستم­های اسکارنی آهن است.

کانسار آنتیموان شورچاه، در منطقه­ی فلیش شرق ایران واقع شده است. در این منطقه کانه­زایی آنتیموان در رگه­های سیلیسی، تشکیل شده است. گرانیتوئیدهای به شدت سیلیسی و برشی شده و سنگ­های دگرگون درجه­ی پایین غنی از کانی­های فیلوسیلیکاتی، میزبان این رگه­ها هستند. استیبنیت کانه اصلی آنتیموان در رگه­هاست و در ارتباط با پیریت، آرسنوپیریت و طلاست. سنارمونتیت و سروانتیت از اکسیدهای آنتیموان موجود در کانسار شورچاه هستند. سنگ­های میزبان به طور بالقوه قادر به ایجاد کردن اسیدی شدگی لازم برای ته­نشینی استیبنیت- طلا بوده­اند. بر اساس روابط پاراژنزی و داده­های ترمودینامیکی، استیبنیت فاز پایدار آنتیموان در کانسار مورد بررسی است که نهشت آن با کاهش دما و کاهیدگی کنترل می­شود، به جز در شرایط قلیایی که اسیدی شدن عامل اصلی کانه­زایی است. استیبنیت و طلا در کانسار شورچاه می­توانند در غلظت­های قابل ملاحظه­ای به صورت همبافت­های بی­سولفیدی حمل شده و با کاهش pH نهشته شده باشند. دمای همگن­شدگی و شوری­ میان­بارهای سیال در کوارتزهای همراه با رگه­های معدنی به ترتیب از ۵_/۱۴۶ تا ۹_/۳۲۷ درجه­ی سانتیگراد و ۲۱_/۰ تا ۷۱_/۵ درصد وزنی نمک طعام تغییر می­کند که بیانگر وجود یک شاره­ی جوی بوده و کانه­زایی نوع وراگرما تا مزوترمال را به اثبات می­رساند.

بررسی سنگ­های فرومنیزین از جمله متاپریدوتیت­ها و متابازیت‌ها و انواع کلسیم­دار مثل کالک­سیلیکات­ها در بخش­های مختلف همبافت دگرگون ده­سلم در شرق ایران منجر به شناسایی تشکیل دوگانه­ی­ سنگ های آمفیبول­دار مختلفی شده­است. بررسیهای دقیق­تر این مجموعه­ها با به روش ریزپردازش الکترونی، آمفیبول­هایی با ترکیب­های مختلف و شرایط فیزیکی پایدار متنوع را آشکار ساخته­است. مهم­ترین آمفیبول­های سازنده­ی متاپریدوتیت­ها را می­توان به انواع منیزیم­دار شامل آنتوفیلیت و انواع کلسیم­دار شامل هورنبلند ترمولیتی، هورنبلند منیزیم­دار و ترمولیت اشاره نمود. در حالی که مهم­ترین آمفیبول­های سازنده­ی متابازیت، از جمله در سنگهای آمفیبولیت عبارتند از پارگازیت و چرماکیت. این تفاوت در ترکیب شیمیایی کانی آمفیبول می­تواند ناشی از نقش دو عامل شیمیایی سنگ مادر و شرایط فیزیکی دگرگونی باشد. به روش دما- فشار سنجی کانی آمفیبول، میانگین دما و فشار به دست آمده برای متابازیت­های گلوگاه را به ترتیب برابر با ۸_/۵۲۷ درجه‌­ی سانتی­گراد و ۲۴_/۶ کیلوبار و برای متابازیت­های ده­سلم ۷_/۷۰۷ درجه‌­ی سانتی­گراد و ۸۶_/۵ کیلوبار نشان داد. شرایط مذکور­خاطر­نشان می‌سازد که بخش شرقی کمپلکس ده­سلم که در تماس مستقیم با نفوذی­های اسیدی و پهنه­های میگماتیت­زایی ژوراسیک فوقانی بوده، بالا آمدگی بیشتری نسبت به بخش­های سردتر غربی داشته است. این بالا آمدگی ممکن است به سبب صعود پلوتون عظیم شاه­کوه و فعالیت مرتبط گسل­های شمالی-جنوبی منطقه مثل گسل کهور باشد.