گرانیتوئیدهای هولولوکوکرات غالباً به­صورت رگه­های کم ضخامت و پراکنده میان گرانیتوئیدهای اصلی الوند در منطقه­ای با طول جغرافیایی ´00 ْ48 تا ́ 45 ْ48  شرقی و عرض جغرافیایی ́ 30 ْ34  تا´00 ْ35 شمالی در جنوب و غرب همدان رخنمون دارند. این گرانیتوئیدها براساس بررسی­های سنگ­شناسی در گستره­ی لوکوتونالیت، لوکوگرانودیوریت و لوکوکوارتزمونزودیوریت قرار گرفته­اند. بررسی گرانیتوئیدهای هولولوکوکرات از نظر اندازه­ی دانه­ها نشان می­دهد که آن­ها را می­توان به دو گروه پورفیروئید و ریزدانه تقسیم کرد. برخوردگاه­های گرانیتوئیدهای هولولوکوکرات با گرانیتوئیدهای اصلی الوند به خوبی دیده می­شوند و تدریجی نیست و نسبت به آن­ها جوان­تر (پالئوسن تا پس از پالئوسن) هستند. بررسی­های کانی­شناسی و ژئوشیمیایی نشان می­دهد که این سنگ­ها از نوع I و آهکی- قلیایی هستند و از نظر درجه­ی اشباع آلومین) َ(ASI متاآلومین تا کمی پرآلومین­اند. این گرانیتوئیدها در نمودارهای عنکبوتی از نظر Sr غنی و از ,Ba Rb, Nb و Ti تهی شده­اند. همچنین مقدار K₂O, MgO و FeO در آن­ها کمتر و میزان Na₂O, CaO بیش از گرانیتوئیدهای دیگر الوند است. این سنگ­ها از نظر عناصر LILE و LREE غنی­شدگی و از عناصر HFSE تهی­شدگی نشان می­دهند، و از ویژگی­های شاخص مناطق فرورانش و حواشی قاره­ای فعال است. نمودار­های تفکیک محیط زمین­ساختی جهانی ، Rb نسبت به Ta + Yb ، Nb نسبت به Y و Rb نسبت به SiO₂ با محیط قوس آتشفشانی (I- type) برای تشکیل گرانیتوئیدهای هولولوکوکرات توده­ی الوند هم­خوانی دارد. که با توجه به پیشینه زمین­شناسی منطقه، با فرورانش پوسته­ی اقیانوسی نئوتتیس به زیر ایران مرکزی وابسته است.