مجله بلورشناسی و کانی شناسی ایران

منطقه­ی سیاه منصور در شمال­شرقی شهرستان میانه واقع شده است. برونزد انواع سنگ­های آذرین در منطقه عبارتند از سنگ­های آتشفشانی ائوسن تا میوسن با ترکیب بازالت، آندزیت، ریوداسیت، ریولیت و سنگ­های گرانیتوئیدی و دیوریتی. سنگ­های گرانیتوئیدی عبارتند از انواع مختلف موسکوویت گرانیت و گرانیت - گرانودیوریت. سنگ­های موسکوویت گرانیت به­طور محدود به­صورت دایک­های لویکوگرانیتی داخل سنگ­های دگرگون مشاهده می­شوند که بر این اساس تشکیل موسکوویت گرانیت­ها در ارتباط با دگرگونی­های همراه به سن پرکامبرین(؟) و یا سیمیرین پیشین (؟) بسیار محتمل به نظر می­رسد. برونزد سنگ­های گرانیت و گرانودیوریت به­صورت استوک نسبتاً کوچک مشاهده می­شود که نهشته­های رسوبی- آتشفشانی کرتاسه فوقانی و ائوسن را قطع کرده­اند. موسکوویت گرانیت­ها و گرانیت­ها از نظر شاخص اشباع از آلومین به­ترتیب در گستره­ی پرآلومینوس و شبه رخشان تا پرآلومینوس قرار می­گیرند. سری ماگمایی موسکوویت گرانیت­ها و گرانیت – گرانودیوریت­ها به ترتیب آهکی- قلیایی و قلیایی می­باشد. بر اساس بررسی­های کانی­شناسی و شواهد ژئوشیمیایی، سنگ­های موسکوویت گرانیت از نوع S و گرانیت – گرانودیوریت­ها از نوع A (زیر گروه A₁) هستند. خاستگاه ماگمایی و جایگاه زمین­ساختی گرانیت­ها – گرانودیوریت­ها از نوع غیر کوهزایی و درون صفحه­ای با خاستگاه گوشته­ای بوده ولی محیط جای­گیری سنگ­های موسکوویت گرانیت به انواع Syn-COLG  وابسته است. بررسی نمودارهایREE  در گرانیت­ها و گرانودیوریت­ها نشانگر غنی شدگی شدید از LREE نسبت به HREE است که احتمالاً تشکیل این سنگ­ها از یک خاستگاه غنی شده را نشان می­دهد. ضمن اینکه آلایش پوسته­ای یا فرایند جدایش بلوری نیز می­تواند در غنی شدگیLREE  نقش مؤثری داشته باشد. مقادیر LREE و HREE در نمونه­های موسکوویت گرانیتی نزدیک به هم بوده و تغییرات قابل ملاحظه­ای را در نمودارهای REE نشان نمی­دهند. بررسی نمودارهای عنکبوتی برای انواع گرانیتوئیدهای نوع A و نوع S، دخالت خاستگاه پوسته ای در ژنز این سنگ­ها را پیشنهاد می­کنند.