دوره 25، شماره 3 - ( 6-1396 )
جلد 25 شماره 3 صفحات 500-487 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Barghi B, Calagar A, Zarrinkoub M, Simmonds V. Geology and geochemistry of manganese-bearing veins of Beshgaz
inNE of Birjand, Southern Khorasan
. www.ijcm.ir 2017; 25 (3) :487-500
URL: http://ijcm.ir/article-1-949-fa.html
URL: http://ijcm.ir/article-1-949-fa.html
برقی بهناز، کلاگری علی اصغر، زرین‌کوب محمد حسین، سیمونز وارطان. بررسی زمین‌شناسی و ژئوشیمی رگههای منگنزدار بشگز شمالشرق بیرجند، خراسانجنوبی. مجله بلورشناسی و کانی شناسی ایران. 1396; 25 (3) :487-500
بهناز برقی* 
1، علی اصغر کلاگری1 ، محمد حسین زرین‌کوب2 ، وارطان سیمونز1
1، علی اصغر کلاگری1 ، محمد حسین زرین‌کوب2 ، وارطان سیمونز1
1- دانشگاه تبریز
2- دانشگاه بیرجند
2- دانشگاه بیرجند
چکیده: (3654 مشاهده)
رگههای منگنزدار بشگز در 45 کیلومتری شمالشرق بیرجند، خراسانجنوبی و در شرق ایران قرار گرفتهاند. این رگهها به ضخامت 1/0 متر تا 5/1 متر و طول 4-7 متر به صورت ناهمشیب در حجم وسیعی از سنگهای آتشفشانی-آذراواری منسوب به پالئوژن (ائوسن-الیگوسن) قرار دارند. سنگ میزبان رگههای منگنز، توفهای با ترکیب ریوداسیتی- داسیتی است، کانیهای منگنز در منطقهی برشی و لاپیلی توف با قطعات آندزیتی نیز دیده میشوند. عیار منگنز در رگه- رگچهها به %45
میرسد. کانههای اصلی پیرولوسیت، کریپتوملان و پسیلوملان است، کانیهای کانسنگی بافتهای کلوفورم و پرکننده فضای خالی را نشان میدهند. مهمترین باطله سیلیسهای بیشکل هستند، مقدار سیلیس بین %41/2 در رگه منگنز تا %98/20 در منطقهی سیلیسی میرسد. براساس یافتههای کانیشناسی و ژئوشیمیایی، چگونگی تشکیل کانیهای منگنز بدین صورت استکه نخست اکسی هیدروکسیدهای منگنز بیشکل بوجود میآیند و به مرور پسیلوملان پسین پیرولوسیت تشکیل میشوند. با توجه به میانگین نسبت Mn/Fe در رگههای منگنزدار بشگز که 31/26 است و افزایشZn, U, Sr, Ba همراه با افزایش Mn در رگهها، بیانگر تشکیل منگنز به صورت گرماب و رورانده بوده است
واژه‌های کلیدی: منگنز، پیرولوسیت، پسیلوملان، سیلیس بیشکل، خراسان جنوبی.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
