توده­های گرانیتوئیدی الیگودرز (گل زرد و دره باغ) با سن ژوراسیک میانی، بین سنگ‌های دگرگونی ناحیه‌ای درجه پایین (اسلیت و فیلیت) جای گرفته و هاله‌ای از سنگ‌های دگرگون مجاورتی با درجه­ی پایین تا متوسط (رخساره آلبیت – اپیدوت هورنفلس) را در پیرامون خود ایجاد کرده است. بر اساس بررسی­های دقیق صحرایی، سنگ نگاری و ژئوشیمی، این گرانیت­ها از نوع S بوده و ترکیب آن­ها از گرانودیوریت تا گرانیت و لوکوگرانیت تغییر می‌کند. هسته‌های کلسیک بلورهای پلاژیوکلاز (An_84-91) با منطقه‌بندی پیچیده، زینوکریست­های آندالوزیت، گارنت خرد شده با ترکیب نسبتاً یکنواخت Alm₇₀Py₂₂Gro₄Sps₄ در مرکز، مجموعه­ی کانیایی بیوتیت­های کوچک ± سیلیمانیت و کانی­های فرعی زیرکن، مونازیت و آپاتیت در بخش­های گرانودیوریتی شواهدی از کانی­های باقی‌مانده از ذوب سنگ خاستگاه بوده و در واقع جزء کانی­های رستیتی به حساب می‌آیند. این ادعا در این پژوهش، براساس بررسی­های دقیق سنگ­نگاری و شواهد ژئوشیمیایی به خوبی اثبات شده و به نظر می‌رسد بیشتر تغییرات ترکیبی در گرانودیوریت­ها به دلیل جدایش کانی­های رستیتی از ماگما و در لوکوگرانیت­ها به دلیل تبلور تفریقی در مراحل بعدی است. وجود دایک­های مافیک در داخل توده­های نفوذی یاد شده، نشانه­ای از قرار گرفتن ماگماهای مافیک ناشی از زون فرورانش و عاملی برای تامین گرمای لازم برای ذوب سنگ­های پوسته‌ای بوده است.