مجله بلورشناسی و کانی شناسی ایران

بررسی ساختاری از زاگرس مرتفع و جنوب غربی پهنه­ی سنندج-سیرجان در منطقه­ی چهار محال و بختیاری منجر به شناسایی یک سیستم گسل­های رورانده شده است که از شمال شرقی به­سمت جنوب غربی شامل برگه­های رورانده­ی بن، هفشجان، فارسان، کوهرنگ و بازفت می­باشند. در این مقاله با استفاده از بررسی ریزساختاری دانه­های کوارتز و کلسیت و نیز شاره­های درگیر درون بلورها، شرایط دگرشکلی این سیستم برگه­های رورانده تحلیل شده­اند. بررسی ریزساختاری دانه­های کوارتز از برگه­های رورانده بن و هفشجان و پهنه­های گسلی قاعده­ای آن­ها، نشاندهنده­ی وجود شواهدی از دگرشکلی شکل­پذیر بوده است به­گونه‌ای که دمای دگرشکلی Cº250 تا Cº350 را برای این برگه­ها نشان می­دهند. همچنین بررسی زمین­گرماسنجی با استفاده از ماکل­های مکانیکی کلسیت نمونه‌های این برگه­ها نیز نشان­دهنده دمای Cº250 برای آن­هاست. بررسی شاره­های درگیر رگه­های کوارتز این برگه­های رورانده نیز دمای همگونی تا Cº220 را برای ادخال­های اولیه نشان می‌دهد. این بررسی­های زمین­دماسنجی نشان می­دهند که شرایط فیزیکی دگرشکلی در زاگرس مرتفع و حاشیه­ی جنوب غربی پهنه­ی ساختاری سنندج-سیرجان دارای اختلاف چشمگیری نیستند؛ گرچه دمای دگرشکلی به­طور عمومی از بخش داخلی‌تر به خارجی‌تر کوهزاد زاگرس کاهش می­یابد. این داده­ها بیانگر آن است که منطقه­ی بین برگه­های رورانده بن و هفشجان، که به­عنوان حاشیه­ی جنوب غربی پهنه­ی ساختاری سنندج-سیرجان و بخش داخلی کوهزاد زاگرس در نظر گرفته می­شود، ویژگی­های یک گستره­ی انتقالی را نشان می­دهد. بنابراین برگه رورانده­ی فارسان یا گسل اصلی وارون زاگرس، که به­عنوان مرز بین بخش داخلی و خارجی کوهزاد زاگرس در نظر گرفته می­شود چنین ویژگی را نداشته و انتقال از پهنه­ی ساختاری سنندج-سیرجان به­عنوان بخش داخلی به زاگرس مرتفع یا بخش خارجی کوهزاد زاگرس به­صورت پهنه­ای انتقالی متشکل از یک سیستم راندگی است که به­طور جزئی درگیر بودن پی سنگ را نیز نشان می­دهد.