در مجموعه­ی دگرگونی و افیولیتی مشهد توده­های گرانیتوئیدی در سه مرحله­ی ماگماتیسم، نفوذ کرده­اند. در اولین مرحله از ماگماتیسم و در تریاس پسین، (نورین، 4 ± 215 میلیون سال) توده­ی ده نو با ترکیب گرانودیوریتی- دیوریتی در این مجموعه نفوذ کرد. این توده­ی نفوذی با زون­های برشی شکل­پذیر دارای روند شمال غربی- جنوب شرقی قطع شده است. این زون­های برشی، تغییرات ساختاری شکل­پذیر شدیدی را نشان می­دهند. سنگ­های توده­ی ده نو در راستای این زون­های برشی به پروتو میلونیت و میلونیت و اولترا میلونیت دارای برگواره­ی پر شیب میلونیتی و خطواره­ی کشیده کانی با میل اندک تبدیل شده­اند. نشانگرهای سمت و سوی برش نظیر بافتS-C ، چین­های نامتقارن، پورفیروکلاست­های نامتقارن، میکاهای پولک ماهی و ریز ساختار دمینو در پورفیروکلاست­ها بیانگر آنند که تغییرات شکل­پذیر با حرکت راستا لغز راستگرد همراه با مولفه­ی معکوس و قابل تفسیر، به یک رژیم ترا فشارشی وابسته بوده است. کانی­ها در سنگ­های میلونیتی، ریز ساختارهای متنوعی نظیر خاموشی موجی وصله­ای و صفحه شطرنجی، شکستگی­های برشی، تیغه­های تغییر ساختاری، تشکیل دانه زمینه، تجدید تبلور دینامیکی از نوعBLG  وSGR   در دانه­های کوارتز، تشکیل دانه زمینه، ماکل­های دگرشکلی، پرتیت­های شعله­ای در فلدسپات­ها، را نشان می­دهند که همه­ی آن­ها  نشان دهنده­ی تغییرات ساختاری شکل­پذیر در دمای 300-500 درجه سانتی­گراد (شرایط رخساره­ی بالای شیست سبز و پایین آمفیبولیت) هستند. سن و روابط میان واحدهای سنگ­شناسی موجود در منطقه­ی مورد بررسی بیانگر آن است که زون­های برشی شکل­پذیر درخلال کوهزایی سیمرین ودر بازه­ی زمانی نورین تا ژوراسیک پیشین تشکیل شده­اند.