گرانیتوئیدهای منطقه­ی ده نو، واقع در حدود 20 کیلومتری شمال شرقی الیگودرز یکی از چهار توده­ی مجزای پلوتونیک­های الیگودرز است که در پهنه­ی سنندج - سیرجان رخنمون دارد. این سنگ­ها که شامل گرانودیوریت و تونالیت است با آرن­های گرانیتی پوشیده شده­اند. بیشتر کانی­های این سنگ­ها را پلاژیوکلاز، کوارتز، بیوتیت و مسکویت همراه با کانی­های فرعی اسفن، آپاتیت، اپیدوت، زیرکن، روتیل و کانی­های تیره تشکیل می­دهند. با استفاده از معادله­ی%change = [(R_W –R_P)/R_P]100، درصد تغییرات عناصر در نمونه­های تازه و هوازده تعیین و سپس با یکدیگر مقایسه شدند. بر اساس این معادله در سنگ هوازده عناصری همچون Si, Al, Na, K, P, Ba, Rb, Zr, Ta, Fe³⁺, Nb, Y, U در مقایسه با سنگ مادر کاهش یافته است ولی میزان Mg افزایش یافته و عناصر Sr, Fe²⁺, Ca روند متغیری را نشان می­دهند. عناصری همچون Hf و سپس Yو  Taدر عمق نوسان چندانی از خود نشان نمی­دهند. در الگوی بهنجار شده عناصر نادر به کندریت شیبی نزولی وجود دارد و مقادیر LREE's نسبت به HREE's غنی شدگی نشان می­دهد. غلظت کل این عناصر در فراورده­های هوازده بیشتر از سنگ بستر است که دلیل آن را می­توان به فرایند جذب سطحی با کانی­های رسی نسبت داد. در نمونه­های منطقه­ی مورد بررسی Eu تهی­شدگی و Ce آنومالی مثبت اندکی نشان می­دهد. تهی­شدگی در Eu می­تواند در نتیجه­ی دگرسانی فلدسپات­ها ایجاد شود.