افیولیت- ملانژ بافت به مساحت تقریبی 150 کیلومتر مربع در کمربند ملانژی خمرود– اسفندقه واقع شده است. بخش بزرگ توده­های نفوذی افیولیت- ملانژ بافت را گابروهای همسانگرد تشکیل می­دهند که گاه به صورت پگماتیتی هستند. پلاژیوگرانیت­ها نیز به صورت رگه­ای و رخنمون­های کوچک پراکنده به همراه گابروها و دایک­های دلریتی در منطقه دیده می­شوند. انواع گونه­های پلاژیوگرانیت شامل ترونجمیت تا آلبیت گرانیت و گرانوفیر هستند. براساس بررسی­های ژئوشیمیایی، گابروها و پلاژیوگرانیت­ها به سری ماگمایی تولئیتی تا کالکو آلکالن تعلق دارند. همچنین پلاژیوگرانیت­ها از نوع متاآلومین تا کمی پرآلومین هستند و از نظر گونه­شناسی ویژگی­هایی مابین گرانیت­های پشته­های اقیانوسی (OR) و گرانیت­های نوع I نشان می­دهند که با تشکیل آن­ها در یک محیط ابرفرورانشی هماهنگ است. الگوی عناصر نادر خاکی بهنجار شده به کندریت پلاژیوگرانیت­ها دارای یک غنی­شدگی نسبی از عناصر نادر خاکی سبک همراه با الگوی تقریباً مسطح در بخش عناصر نادر خاکی سنگین است. الگوی عناصر نادر خاکی بهنجار شده به کندریت گابروها روند تقریباً مسطحی را همراه با غنی­شدگی جزئی عناصر LREE در قیاس با HREE دنبال می­کند. احتمال اشتقاق فاز اسیدی از فاز گابرویی طی تبلور تفریقی و یا ذوب بخشی برای غالب نمونه­های پلاژیوگرانیتی ضعیف است. به نظر می­رسد که منشاء پلاژیوگرانیت­های افیولیت-ملانژ بافت در ارتباط با فاز دلریتی موجود در منطقه باشد؛ هر چند که برای لااقل یکی از  نمونه­ها می­توان ذوب بخشی هورنبلند گابرو و یا فاز آمفیبولیتی را نیز مطرح کرد.