در شمال غرب ایران، بیرون زدگی­های متعددی از سنگ­های لامپروفیری به صورت دایک و سیل حضور دارند. این لامپروفیرها به دو نوع غنی از میکا و غنی از آمفیبول قابل تقسیم­اند. لامپروفیرهای غنی از آمفیبول شامل فنوکریست­های آمفیبول، شبه­ریخت اولیوین، کلینوپیروکسن در زمینه­ای از فلدسپار و شیشه دگرسان شده هستند. لامپروفیرهای غنی از میکا شامل فنوکریست­های میکا، کلینوپیروکسن هستند که در زمینه­ای از فلدسپار و شیشه قرار دارند. ترکیب بلورهای آمفیبول بیشتر کرسوتیتی، میکاها فلوگوپیتی و کلینوپیروکسن­ها از نوع دیوپسید – سالیت هستند. کلینوپیروکسن­های لامپروفیرهای غنی از آمفیبول در مقایسه با لامپروفیرهای غنی از میکا حاوی اکسید آلومینیوم بالایی هستند. بر اساس ترکیب کانی­ها، ماگمای به وجود آورنده لامپروفیرهای مورد بررسی میزان گریزندگی اکسیژن بالایی داشته و این ماگما در عمق کم دستخوش تبلور بخشی شده است. بر اساس کانی­شناسی، لامپروفیرهای غنی از میکا دارای ماهیت آهکی- قلیایی و از نوع مینت بوده و لامپروفیرهای غنی از آمفیبول ماهیت قلیایی و از نوع کامپتونیت هستند. لامپروفیرهای غنی از میکا از یک گوشته لیتوسفری غنی شده در اثر عوامل فرورانشی و حاوی فلوگوپیت و یا آمفیبول پتاسیم­دار در یک محیط کوهزایی ایجاد شده­اند. لامپروفیرهای غنی از آمفیبول احتمالاً از یک گوشته­ی لرزولیتی حاوی کانی­های آبدار منشاء گرفته­اند.