مجله بلورشناسی و کانی شناسی ایران

مجموعه­ی آذرین- دگرگونی دلبر در 130 کیلومتری جنوب شرقی بیارجمند، در حاشیه­ی شمالی منطقه­ی ایران مرکزی قرار گرفته است. در این مجموعه سنگ­های دگرگون مختلف (متاپسامیت، متاگری­وک، متاپلیت، مرمر و آمفیبولیت) و توده­های کوچک و بزرگ گرانیتی- لوکوگرانیتی میلونیتی شده رخنمون دارند. شواهد صحرایی و سنگ­نگاشتی نشان دهنده­ی تغییر و شکل­گیری­های ناشی از افزایش دما و فشار دگرگونی از فیلیت­ها و میکاشیست­ها به­سمت گنیس­های گارنت­دار در توالی و نیز متاپلیتی و از آمفیبول شیست تا ارتو- آمفیبولیت و گارنت آمفیبولیت در متابازیت هاست. بررسی­های دما- فشارسنجی انجام شده بر اساس شیمی کانی­های گارنت، آمفیبول و پلاژیوکلاز در سنگ­های گارنت آمفیبولیتی، گستره­های دمایی ˚C693 -529 و گستره­ی فشار 9_/12-6_/9 کیلوبار را نشان می­دهند که بیانگر شرایط رخساره آمفیبولیت تا آمفیبولیت بالایی و رسیدن به آستانه­ی ذوب بخشی در گروه متابازیتی است. شواهد صحرایی و ژئوشیمیایی نشان می­دهند که سنگ­ مادر آمفیبولیت­ها، دایک­های دیابازی و گدازه­های بازی- حدواسط بوده­اند. ماگمای سازنده­ی این سنگ­ها از Nb, Ti و Zr تهی­شدگی و از Pb و عناصر LILE غنی­شدگی داشته و دارای ماهیت آهکی-قلیایی بوده است. این ماگما از گوشته­ی لیتوسفری زیر قاره­ای ریشه گرفته و در حوضه­ی کششی پشت کمانی اواخر نئوپروتروزوئیک – اوایل کامبرین ایران مرکزی جایگزین شده است.